Op 1 juli 1903 liet papa Abran, de starter van de Tour de France, voor het eerst zijn startvlag vallen. Zestig renners vertrokken uit Montargis, een voorstadje van Parijs, naar Lyon. Zij stortten zich op deze zonnige woensdagmiddag in een avontuur dat zijn weerga niet kende.
In de eerste decennia van de Ronde van Frankrijk moesten de coureurs niet alleen de strijd met elkaar aangaan, maar ook met nachtelijke duisternis, met loodzware onverharde wegen, met klinker- en kasseipaden, met nooit eerder beklommen bergen, met honger en dorst, extreme hitte en kou. De renners groeiden uit tot helden en overal waar zij kwamen liepen de dorpen en steden uit. Iedereen wilde de Reuzen van de Weg, zoals ze werden genoemd, met eigen ogen zien. Niet alleen de kampioenen, maar ook de 'touristes-routiers' (de renners uit de tweede lijn), oogstten bewondering. Het uitrijden van de Tour de France werd algemeen erkend als een uitzonderlijke prestatie.
Over die renners, die voor de Eerste Wereldoorlog de basis legden voor het huidige wereldwijde succes van de Tour, en hun prestaties gaat De Tour van toen (1903-1918).
De bekende wielerjournalist Ron Couwenhoven is de auteur. Hij diepte nooit eerder in het Nederlands vertelde verhalen en vertoond beeldmateriaal op uit de oorspronkelijke bron, het organiserende blad L'Auto.
